Recensie: De Smeekbede

“Bij binnenkomst was de zaal nog vrij leeg. Dit waren wij niet gewend, maar na afloop begreep ik waarom. Het decor was subtiel. Het verklapte al dat de voorstelling niet luchtig zou zijn. Omdat ik wist dat het over het koloniale verleden ging, gaf het decor voor mij de altijd drukkende omstandigheden waarin toentertijd geleefd werd weer.

Kleding en decor
De kleding was sfeervol en passend, behalve die van de man, de meester (Engelbert). Ik vond vooral zijn schoenen niet passend. Zag ze als piposchoenen en leidden daardoor erg af. De voorstelling werd kracht bijgezet door een danser die tijdens de vertelling, en daar moest je echt je aandacht op richten, afleidde. Nadat hij een solo danste, was die manier van afwisselend verhaal en danser, voor veel gedeeltes, beter geweest. Dat het decor ook een praktische uitvoering had, gaf het doorlopende tapijt aan van achtergrond tot over de vloer naar de voorzijde van het podium. Hierdoor kon de danser zijn moves goed uitoefenen.

Personages en spel
De voorstelling vroeg wel meer dan twee uur lang continu je aandacht door de vele perspectieven, de verschuivingen van heden naar verleden en weer terug, de raamvertelling en dan ook nog de vele personages die werden uitgebeeld. Het onderwerp, dus de inhoud, de dans en muziek maakten het bij elkaar heel heftig. Dus of het binnenkwam, daarover was geen misverstand. De acteurs waren fantastisch. Zij speelden hun rol vloeiend en ook de manier van het uitbeelden van de diverse personages wist ik zeer te waarderen. Met een vlecht gedragen op links of op rechts, maakte dat je goed in het verhaal bleef. Hinderlijk was wel het gevloek. Om iets kracht bij te zetten zijn er veel mogelijkheden, maar vloeken behoort daar wat mij betreft niet toe. Naarmate dat vaker voorkwam, verhoogde dat alleen de irritatie.

Of het doel van de schrijver behaald is, het trots kunnen zijn op onze geschiedenis, weet ik niet. Voor mij kwam daarvoor het tot beul worden van de man, de meester (Engelbert), door de rol die hij kreeg in een verregaand verkeerd systeem, nog niet genoeg tot uitdrukking. Hij kreeg een breekpunt en voelde zich ineens gesterkt, krachtig en ging erna vol overmoed op in zijn rol als meester en draaide geheel mee in het slecht ontstane systeem. 

Eindoordeel
Dat de geschiedenis aan ons allen kleeft, werd door Willemien (Dédé) krachtig verbeeld aan het einde van de voorstelling. Dat wij op deze manier meer kennis krijgen van het verleden en meer begrip voor de diversiteit van handelen en omgaan met elkaar, daaraan draagt de voorstelling zeker bij. Ook deze ervaring vormt je en in dat opzicht maakt het verleden zeker ook het heden. 
Nu achteraf denkend begrijp ik dat de voorstelling niet een volle zaal kende. Het is niet bepaald een ‘gezellig’ uitje, maar een avond waar je doelbewust voor kiest om mee te maken. In mijn geval, na op televisie de serie Indonesië roept te hebben gevolgd, was dit zeker een uitbreiding van kennis van een verleden waar ik niet veel van wist en naar mijn gevoel ook nog niet weet. Kortom; waardevol, lerend en enerverend.”